jueves, noviembre 10, 2005



Capítulo 13. Creo que os interesará.


Hoy vamos a tratar un tema que por lo que parece os puede interesar. Me limitare a copiar un texto de un personaje que se sabe explicar, cuando habla, cuando escribe, se entiende lo que quiere decir, cosa que admiro porque yo no tengo esa habilidad. J.R. es uno de los mejores compositores de letras en activo, pero si hoy hablo de el es por lo bien que se explica. Lo que vais a leer lo posteo en un foro, lo copio tal cual, sin quitar ni poner nada.


YO PIENSO DE QUE....
En el sonido lo más importante es el factor humano.
Con los nikis grabábamos en estudios cojonudos con equipo analógico carísimo por el que los ingenieros de ahora darían un brazo. Resultado: un sonido de mierda. ¿Por qué?: Porque los producíamos Arturo y yo a medias con el ingeniero de turno y no teníamos ni puta idea (al menos nos lo pasábamos bien). Solución: En aquella época, ninguna. Los discos de pun español no sonaban bien. No había ningún productor que supiera de pun. Y es que no es lo mismo hacer que una canción pun suene bien que hacer que una canción de los secretos suene bien. Porque hacer que una guitarra eléctrica suene distorsionada y alta y que a la vez la letra se entienda, pero que la voz no esté muy alta para no parecer Rocío Jurado y que la batería sea rompedora y el bajo demoledor y todo junto suene potente, pero que no suene a mogollón guarro es MUY DIFÏCIL. Y no es una cuestión de equipo ni de acústica. Influye, pero no tanto como lo manazas que sea el productor.

Los que hacen techno, los cantautores y demás estilos más tranquilos lo tienen más fácil. No digo que esté chupao, porque cada estilo es un mundo, pero conseguir resultados aceptables pronto es más factible que con el pun.

Ahora mismo, con un pentium IV cualquiera y unos pocos programas, tenemos en casa la potencia de un superestudio. A una media de 10 botones en cada plugin, 3 plugin por pista y 20 pistas, tenemos 600 parámetros para modificar (y cagarla) en cada canción. Depende más del animal que toquetée esos 600 botones que de la calidad del programa o de la tarjeta (partiendo de unos mínimos, claro)

Y eso suponiendo que todo esté bien tocado y grabado, porque si el batería es inconsistente con la pegada y con el tiempo o el bajista va a trompicones por muchas tomas que haga o el guitarrista se aturulla en una canción rápida o el cantante cante como el culo, pues ya podemos estar grabando en L.A. con el mejor productor, que NO HAY NADA QUE HACER. Y sobre el equipo, creo que el backline es el 80% y el estudio el 20%. Una buena guitarra con una buena pastilla + un buen marshall con un buen bafle son fundamentales (con los demás instrumentos igual). Sólo hay que poner un micro de 100 euros delante del cono y cualquier equipo de grabación conseguiría una pista de guitarra en condiciones. ¿Un Protools de 5kg o una tarjeta MAudio de 100 euros? Importa poco. Influye más lo que suceda antes del micro que lo que suceda después (y con la voz, todavía más) En cualquier caso, este tema es una comedura de coco para todos los que escribimos en este post (músicos). Pero para los receptores (no músicos) todo esto se la pela. Y hacen bien. La mejor lección de sonido la he recibido aquí en este foro: Cuando salió el nikihomenaje, la canción más votada fue la de GTO mientras que la del canto del loco pasaba desapercibida. La primera estaba grabada a toda leche y mezclada en mi casa cuando ni siquiera dominaba el cubase mientras que la segunda se grabó en un día entero en el mejor estudio de Madrid y la mezclamos Carlos Hdez y yo en TRES días en su Protools. Yo cuando veía las votaciones me ponía malo, porque no me estaba dando cuenta de la moraleja La moraleja: influyen mucho más otras cosas antes que el sonido a la hora de que una canción guste. ¿energía, ganas? Ya entramos en el terreno del psicoanálisis... Y desde luego, lo más importante es la canción.

"Amigos" de The Bikinis es una canción COJONUDA que está tocada de pena y suena como el culo. Me la he oído unas cuantas veces y cada vez me gusta más, mientras que otras canciones bien tocadas y sonando que te cagas no aguantan ni una escucha entera.
PD: Jorge, para mi gusto, el disco de Airbag suena de escándalo (sobre todo Roswell, por aquello de que las canciones con acústica son más agradecidas). Para mi gusto, en la caja se han pasado con la compresión y el bajo está un poco alto (aunque es el mejor sonido de bajo que he oído últimamente) pero el resultado de todo junto me parece cojonudo. Incluso me parece que mis ídolos sonoros -greenday en american idiot- se pasan con el bombo, pero esas cosas también crean estilo...




18 Comments:

At 10 noviembre, 2005 16:57, Blogger Quant said...

me interesa tanto , que lo dejo para cuando tenga toda la noche para escribir.

 
At 10 noviembre, 2005 19:42, Blogger Pele said...

Y los demás lo esperamos con impaciencia.
Pues las grabaciones de los nikis serían todo lo guarras que queráis, pero a mí me molan. mucho.
Me copio el invento de la silla.

 
At 10 noviembre, 2005 20:47, Blogger nickodemo said...

segun el interesado, se aprovecho de la moda tunin (sobre la que tratara una cancion de su nuevo disco) y de que la gente tire cosas utiles para hacer mas comodo su estudio

o se referia al monociclo?

 
At 10 noviembre, 2005 21:03, Anonymous Anónimo said...

muy interesante hasta el final que ya se puso muy técnico. Verdades como puños. Desde luego una canción buena es buena toques como la toques (dentro de unos límites). Lo que si es verdad es que hoy en día grabar en casa es más fácil pero grupos buenos hay menos ¿por que?

 
At 10 noviembre, 2005 21:30, Blogger nickodemo said...

pues no me pare a pensar. Hay unos datos objetivos que son:
ahora hay mas gente dedicandose a esto de grabar porque es mas accesible; tambien es cierto que toda esta gente se puede dar a conocer mas facilmente con esto del internete, y que la gente que tenga interes puede descubrir todo lo que se este haciendo por ahi.

Lo que no me pare a pensar es si esto, mas gente haciendolo, lleva a mas gente buena/interesante. Es decir, que si de 1000 salen 10 buenos, de 10.000 salen 100.

Ya tengo para pensar un buen rato

 
At 11 noviembre, 2005 13:38, Anonymous Anónimo said...

Pozí, muy interesante... cuán frustrante es la producción... y cómo mola, en fin...

 
At 12 noviembre, 2005 00:09, Blogger Quant said...

joder... pues no se por donde empezar... me pasaria horas hablando sobre el tema....
en, fin...
ya pensaré algo.

 
At 12 noviembre, 2005 01:18, Blogger Quant said...

Yo creo que cuanta más gente haga cosas creativas, pues mejor... o más mejor.
No sé si es cosa de estadistica ni nada de eso, simplemente es pensar que la creatividad siempre será algo bueno.
El arte que ahora es considerado basura , puede ser considerado esquisito dentro de un milenio.Y al revés.
Y ahora quiero otra reflexión entre todos:
La tecnologia nos permite que podamos grabar o simular grabar una orquesta de camara,o un oboe de mercurio...
¿¿¿Pierde credibilidad una canción por ser una simulación de algo que no es real,que no ha sido tocado por musicos???
¿es más valiosa una bateria tocada por un ser humano que por una caja de ritmos o una programacion informatica?
Lanzo las preguntas y abro el debate:

 
At 12 noviembre, 2005 01:21, Blogger Quant said...

Ls preguntas de antes enlazan totalmente con aquello de factor humano del que habla nuestro querido niki.....
lo formularé de otro modo?
es necesario el factor humano?
o es igual de valido que una persona (humana) programe unos botones para que suenen como unos monjes encima del himalaya??o serian mejor grabar a los propios monjes en persona (humana)

 
At 12 noviembre, 2005 20:17, Blogger Pele said...

mmmm! qué interesante, quant. Vamos a ver. No creo que la técnica a la hora de tocar sea condicionante, pero sí que lo son cierto oído o conocimientos. Por ejemplo: cuando hablas de los monjes del Himalaya (no sé si hay monjes en el himalaya, pero en todo caso da igual) vs. los sonidos sintéticos de "imitación" de los monjes: como eres un músico con recursos monetarios limitados, como todos, pones los de "mentira". pero si pudieses pagarlos y considerases que son imprescindibles ¿pondrías a los de verdad?
Es decir: ¿hablamos de usar tecnología en la música como una forma de romper barreras económicas o de cualquier tipo, o por el contrario hablamos del uso de la tecnología como sustituto del talento y/o los mínimos conocimientos técnicos (en este caso para hacer pop) necesarios?
Incluso a veces la tecnología ofrece recursos imposibles de alcanzar con instrumentos tradicionales, por lo que se convierte en una herramienta más del músico: igual que podría usar una línea de bajo, pues uso uno sampleado. Pero en mi opinión, no se debería usar para sustituir (o copiar) una melodía única y original, o un buenrrollito esencial, o una buena letra, o mil cosas más que hacen que una canción nos guste. Si no, corremos el riesgo de convertir el talento en matemáticas.
O aún peor, ponernos a imitar lo de Chimo Bayo. Bombas, Bombas

 
At 12 noviembre, 2005 23:06, Blogger Quant said...

Humm...
Yo creo que la tecnologia debe ser el medio,no el fin.Asi que debemos estar de acuerdo (creo) Ahora bien....En el Himalaya no se si hay monjes, pero siempre será mejor hacer una cancion con monjes que no hacerla,siempre será mejor crear algo,independientemente de su valor,que no crearlo...
Y por otro lado:
LO QUE NO ES TRADICIÓN ES PLAGIO.
Todo esta creado , y mas en los parámetros POP , ya no te dijo en los parametros PUNk , y ni te cuento de las limitaciones NIKIS...
con esto quiero decir, que si reciclando una linea de bajo "sampleada o no" se crea una nueva obra, siempre será mejor que que no se haga... una vez hecha ya alguien dirá que es una mierda (yo el primero)
y una penultima reflexión:
¿quien tiene mas merito Mozart o las orquestas que lo interpretan?

 
At 12 noviembre, 2005 23:13, Blogger Quant said...

Y añado:
Siguiendo con el ejemplo de la linea de bajo:
Nadie,ni siquiera el pianista de Parada, creará una linea de bajo totalmente original,Nunca entendí esa histeria por buscar hacer algo original... a mi modo de ver la originalidad es solo una cuestión de conocimiento.... alguien que no haya escuchado nunca en su vida una pandereta le parecerá un sonido muy original.y esa canción tan rara con unos ruidos tan raros de ese grupo tan moderno,resulta ser una versión de un grupo cheko que solo conocen tres personas (y una murió envenenada)que vivia en el siglo VI a.c.
No se si me he explicado, creo que no por que ni yo mismo sé que es lo queria demostrar....
Que soy muy listo , supongo.

 
At 12 noviembre, 2005 23:14, Blogger Quant said...

En cuanto a lo de tecnologia substituta de talento, en lo que a mi respecta:
SOLO IMPORTA LA MUSICA HECHA CON EL CORAZON.

 
At 12 noviembre, 2005 23:46, Blogger Quant said...

desde mi ultimo comentario , he estado leyendo el periodico La voz de galicia, en la pagina 45 hay un articulo sobre metodos de grabación... en 1904 cuando los discos eran de pizarra y de 78 r.p.m.
me he puesto a pensar....
os dais cuenta que los beatles grabaron el sarggents peppers en un 4 pistas??? imaginaros eso 1904.
la reostia.

 
At 13 noviembre, 2005 01:56, Anonymous Anónimo said...

en cuanto a musica, lo de merito, sea por mucho o por poco, no me importa

 
At 13 noviembre, 2005 03:34, Blogger Quant said...

eso si que tiene merito.

 
At 13 noviembre, 2005 18:02, Blogger Quant said...

Un guitarrista de metal -probablemente natural de Ribeira- morre, afogado nos vómitos doutra persoa, e vai ao inferno, como corresponde. Despois de ver a luz durante uns instantes, aterra nun escenario enorme, diante de ducias de miles de persoas, unha especie de festival de Donnington do máis alá. A xente bérralle enfebrecida, e el dáse de conta de que leva colgada ao lombo unha Jackson de carbono, sete cordas e cincocentos billetes. De repente, empeza a soar un solazo de batería quilométrico. O guitarrista metal de Ribeira mira para atrás, e ve a Keith Moon aporreando os pratos e chiscándolle un ollo. Logo, á súa dereita, atrona de golpe un baixo afinado en si; tócao Cliff Burton, que lle bota un sorriso. Do seu lado esquerdo xorde sen previo aviso un guitarrazo demoledor; Jimi Hendrix está retorcendo as cordas dunha Strato cunha man, e coa outra faille un xesto de colegueo. O guitarrista metal de Ribeira está a punto de correrse cando sente aparecer tras del a voz de Bon Scott, rechumido e en peitos, que lle pega un abrazo coa man libre.

“Non pode ser, isto non pode ser o inferno, deberon equivocarse e mandáronme ao ceo”, di o guitarrista metal de Ribeira cando entre os cinco que están no escenario empezan a pegarlle duro a Smoke on the water. A canción alóngase e alóngase, primeiro vai un solo de Hendrix de dez minutos con incendio de Strato incluído, logo unha tremenda serie de gorxeos de Scott, logo un man a man entre Burton e Moon, e logo volta a empezar, outra vez Hendrix, que agora toca o himno dos Estados Unidos, e Burton fai que escachen as pantallas do ampli, e todo é un glorioso balbordo de virtuosismo e de rock peludo e aplastante.

Pero cando levan tres horas de concerto, o guitarrista de metal de Ribeira empeza a mosquearse. Está incómodo, e decide dicirllo a Bon Scott, que ten pinta de heavy de Boiro recén desembarcado da batea. Achégase a el e pregúntalle:
“Oes, cando vai o meu solo?”

E entón o guitarrista metal de Ribeira oe unha voz de ultratumba que, tapando todo o ruído da música, lle di:
“NUUUUUUUUNCAAAAA”

 
At 13 noviembre, 2005 23:15, Blogger Pele said...

hahahahaaaaaaaaaa escacho coa risa!!!.
é de ribeira por algo en especial?

 

Publicar un comentario

<< Home

web tracker